Hoofdstuk 2 – Nog net geen Parijs

Tijden vliegen voorbij, het voorjaar is over en het is hartje zomer in het dorpje, net buiten Parijs. Tevreden, maar vooral trots kijk ik naar het huis dat voor mij staat. Een klein geel stulpje, het stelt niet zoveel voor, maar het is wel van mij.

In de tuin staan Elenor en Blea, allebij met een grote glimlach op hun gezicht. En als ik mijn hoofd naar links draai, staan mijn ouders voor het hek, arm in arm, nog trotser dan ik zelf ben. Ik glimlach naar mijn moeder, ze wordt ouder met de dag, net als mijn vader. De haren van beide worden steeds lichter, en ook rimpels maakt hun gezicht wijzer.

“Réva, zullen we binnen gaan bekijken?” schreeuwt Elenor door de tuin, ze staat al met de sleutel in haar hand, en Blea staat er net zo popelend naast. “Ik kom eraan, twee minuten!” roep ik terug.

Ik loop richting mijn ouders. “Bedankt voor alles.” zeg ik, als ik ze een voor een een een knuffel geef. “Ik ben zo trots op je lieverd.” antwoord mijn moeder. George, mijn stiefvader, zegt niks, maar voelt precies hetzelfde, dat lees ik van zijn gezicht af.

“Ik ga jullie missen.” zucht ik. “Geniet nou maar van Frankrijk, van ons ben je nog lang niet af.” zegt George lachend. Ik kan het niet helpen, en schiet gelijk ook in de lach. “Als je dat maar weet.” voegt m’n moeder eraan toe.

George opent de deur van de passagiers-zit, en als mijn moeder is ingestapt, stapt hij ook in, en rijden ze weg over de sierlijke straten van Champs Les Sims, het dorpje waar ik de komende maanden, wie weet jaren, ga doorbrengen. “Réva! Kom!” roept Blea zenuwachtig.

Snel loop ik in de richting van de deur, en zodra Elenor de deur opent, kijk ik mijn ogen uit, het is perfect. “Hier gaan we het makkelijk redden samen El.” zeg ik zonder haar aan te kijken, nog steeds starend naar alle meubels. Elenor is mijn beste vriendin sinds de middelbare school, en Blea is ook altijd een goede vriendin geweest.

Elenor gaat hier een medische opleiding doen, en Blea is hier gekomen om samen met haar vriendje een nieuwe start te maken, in Hidden Springs is dat gewoon geen mogelijkheid, die stad is compleet uitgestorven.

“Ik ben blij dat jullie er eindelijk zijn, ik verveelde me dood hier, vooral als Pink er niet was..” zegt Blea als ze klaar is met kijken, en gaat hangen aan de schouders van Elenor en mij.
“Gosh, je wilt niet weten hoe blij ik ben hier eindelijk te zijn!” voegt Elenor er nog aan toe.

“Anders ik wel..” zijn mijn woorden die erachter aan vliegen, maar ik klink het minst enthousiast van allemaal. Terwijl Blea en Elenor de slaapkamer inlopen ga ik zitten op de bank. Hier zijn is geweldig, dat ontken ik niet, en het is ook veel beter. De laatste dagen in Hidden Springs, of eigenlijk alle dagen vanaf de begrafenis van Jade tot en met dat ik met mijn ouders in de auto naar hier stapte, waren moeilijk.

Op elk plekje in mijn geboorteplaats werd ik herinnerd aan Jade, overal hadden we wel iets meegemaakt. En elke keer opnieuw werd ik geconfronteerd met het feit, dat er nooit meer nieuwe zullen komen. Vandaag de dag, is het precies drie maanden geleden sinds de avond van het eindbal.

“Ik moet gaa..”. Blea komt de kamer instormen, als ze mij ziet zitten op de bank is ze meteen stil. “Oh lieverd, ik weet waar je aan denkt, en het is even moeilijk, maar het komt allemaal wel goed.” zegt ze geruststellend. Ik raap mezelf bij elkaar, en sta op. “Komt het niet, hij komt niet meer terug Blea.” zeg ik zonder enig teken van emotie.

Ik zie aan haar gezicht dat ze geen antwoord kan bedenken, en om een pijnlijke stilte te vermijden geef ik haar een knuffel. “Maar jij moest gaan, we spreken elkaar snel!” zeg ik vrolijk. “Sowieso.” lacht ze terug, loopt naar buiten, en sluit de deur.

Ik besluit de andere twee kamers van het huis ook eens te bekennen, maar zodra ik er ook maar twee minuten in sta wordt ik aangevallen met een kussen. “Elenor, stop!” gil ik door het huis heen, en  pak ook een kussen van het stapelbed. “Oh, die krijg je terug.” zeg ik grijnzend. Lachend en gillend staan we elkaar in elkaar te meppen met kussens, tot we beide uitgeput op de bank ploffen.

Ik zie Elenor kijken in de richting van de klok, het is bijna half zes. “Zal ik eens aan het eten beginnen?” stel ik voor, maar op een antwoord hoef ik niet te wachten. Als ik één ding heb geleerd van Elenor, is het dat ze de onhandigste kok ter wereld is. “Lijkt me verstandig.”, ze lacht blozend en gaat met haar hand door haar haren heen.

Ik open het kookboek op een willekeurige pagina. “Een frisse salade?” vraag ik haar. “Lekker!”. Ik lees door het recept heen, en vervolgens vallen mijn ogen op de naam van de schrijver. “Noah.” zeg ik zachtjes. Als ik later een zoon krijg, wil ik hem die naam geven. Ik weet bijna zeker dat Jade die naam net zo mooi had gevonden als ik.

Opmerking van de schrijver: Zoals ik al eerder een Sim van AnSjJ2 heb gebruikt, Violet, zit dit keer Blea van Pink Belly Strape Button in mijn verhaallijn, en jullie zullen haar in deze generatie nog vaak terug gaan zien! Bedankt Ans! Alweer ♥!

Posted in: Generatie 3