Hoofdstuk 5 – Zwart op wit (1)

Na periode’s van huilen van vreugde en verdriet, kwamen er ook een tijd van lachen. Cat en ik genoten van Lucilla Sifra Oneal, ons lieve dochtertje. Ik moet toegeven, ik was bang voor het vaderschap, maar ik heb nergens spijt van. Ook bracht Lucy, haar roepnaam, ons allemaal dichter bij elkaar. Zowel mijn moeder en mij, als Cat en mij. Ik hield van beide, en met Cat samen zag ik mij inmiddels echt oud worden.

Mijn broertje, die inmiddels ook al een volwassen man was geworden, kwam vaak langs om zijn nichtje te zien. Lucy had geluk, zoveel liefde en aandacht dat ze van iedereen kreeg. Mijn broer zat te twijfelen om ook al aan kinderen te beginnen, samen met zijn vriendin Sita. En om eerlijk te zijn, Cat en ik hebben ook al zo onze plannen voor een tweede liefdesbaby.

“Réva, kan jij Lucy even mee uit wandelen nemen? Dan kan ik hier even opruimen..” vraagt Cat aan mijn moeder. Ze knikt blij, mijn moeder doet niks liever. Zowel zij als Lucy houden allebei van de buitenlucht, dat heeft ze echt van haar oma geërfd denk ik. Cat daar in tegen houdt echt van de sfeer thuis, en is daarbij een echte schoonmaak-freak. Ik kan er wel om lachen, zij wordt blij van een schoon huis en niemand heeft daar een probleem mee, natuurlijk.

Mijn moeder pakt de buggy, en zet Lucy er voorzichtig in. “Doe je voorzichtig met haar! Wel terugkomen hè!” roep ik haar lachend toe als ze weg rijdt, net voor de voordeur sluit. Ik ben blij om te zien dat het goed gaat met mijn moeder, de zwangerschap en geboorte van Lucy hebben haar echt uit de depressieve periode gesleept toen mijn vader overleed. Maar goed, we moeten onze ogen op de toekomst richten.

Het geluid van de brievenbus die open gaat hoor ik overduidelijk, waarna er een pakketje brieven en folders voor de deur neer valt. Ik sta op, al een aantal weken loop ik op een paar bepaalde brieven te wachten, en één daarvan is de reactie op de aanvraag voor een huis. Cat en ik hebben van mijn ouders de keuze gekregen dit huis over te nemen, of een geldbedrag te krijgen om een nieuw huis te kopen, en eigenlijk weten we nog steeds precies wat we willen.

Dit huis is werkelijk prachtig, hier heb ik al mijn herinneringen, en ik kan er ook nog steeds moeilijk afstand van nemen, alleen al bij de gedachten te verhuizen raak ik in paniek. Maar als vader en echtgenoot moet ik, ondanks dat ik licht autistisch ben, toch doen wat het beste is voor mijn gezin, en eigenlijk is dat toch wel een nieuw huis.

Met mijn vingers scheur ik de envelop open, en haal gulzig naar antwoord de brief eruit. Snel lees ik over de gebruikelijke zakelijke inleiding in dit soort brieven heen. “..maar vanwege uw huidige financiële omstandigheden en andere bieders op dit huis, hebben wij uw reactie geweigerd.” lees ik hardop voor.

Voor mij mij hoor ik een zucht van teleurstelling, ik kijk op van de brief. “Weer geweigerd?” vraagt Cat, ze weet het antwoord natuurlijk al, maar toch knik ik. Omdat we beide geen vast inkomen hebben, en leven op de erfenis van mijn vader, in het huis van op dit moment nog mijn moeder, denken de banken dat wij de vaste lasten niet kunnen dragen.

Met andere woorden, ik moet een nieuw boek schrijven om een bepaald bedrag per maand te halen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet niet eens waarover ik dit keer zou moeten schrijven, ik ben zo inspiratieloos als een slapende koe.. “Heb je al een onderwerp voor je volgende verhaal?”.

Ik was even vergeten dat Cat ook nog in de kamer was. “Nee, eigenlijk nog niet echt.. Ik heb wel zo mijn ideeën, maar niks hangt echt samen, of zal echt gaan werken, denk ik..”, ik beweeg mijn armen bij het praten, een tik van mijn vaders kant, het zit er gewoon in bij mij.

Ze kijkt bedenkend rond, zoekend naar een idee. “Weetje, jouw moeder heeft ook allerlei inspiratie opgedaan voor haar schilderijen, misschien kan je aan haar advies vragen?”. Als ik eerlijk ben, is dat best wel een goed idee, dat ik daar zelf niet aan gedacht heb snap ik ook niet. “Dat is geniaal.” antwoord ik, en druk mijn lippen op die van haar.

Ik loop naar de voordeur, mijn moeder zal inmiddels wel bij de speeltuin zijn met Lucy, en aangezien Cat toch aan het opruimen is, kan ik daar net zo goed even heen gaan. En nadat ik een paar meter heb gelopen, blijkt het dat ik gelijk heb. Samen met een jonge moeder van rond de twintig, als ik het goed heb, zit ze op een bankje, kirren over de kinderen die spelen in het zand. “Mam..” begin ik als ik aan kom lopen. Ze kijkt me aan, terwijl de vrouw naast haar, haar ogen op de kinderen richt.

Twee paar nieuwsgierige ogen kijken me aan. “Mason, wat doe jij hier?” vraagt mijn moeder verbaasd. Ik kijk naar het gezicht van mijn moeder, vervolgens naar die van de vrouw naast haar. Aangezien ik toch wel netjes ben opgevoed, stel ik mezelf voor. “Ik ben Mason, tussen twee haakjes.” glimlach ik vriendelijk. “Anna.”, ze schudt mijn hand. Daarna ga ik op het houten bankje naast hun zitten.

Anna, een naam die in mijn hoofd gaat blijven hangen, dat weet ik zeker, wat een prachtige naam. “Maar, mam, wat ik wilde vragen.. Hoe kom jij aan al je inspiratie?”. Die vraag maakt mijn moeder niet duidelijk waarover ik het heb, misschien omdat ze oud wordt, misschien omdat ik gewoon onduidelijk ben. “Hoe bedoel je Mason?”.

Anna volgt ons gesprek zwijgend, maar wel geïnteresseerd. “Nou ik bedoel, al die schilderijen, allemaal vertellen ze een eigen verhaal. En ik moet een nieuw boek schrijven, maar weet geen onderwerp.. Hoe kwam jij aan die inspiratie?”. Een kleine lach tekent haar oude gezicht. “Ik vond mijn inspiratie in jullie, in jou en je broertje.” zegt ze trots.

“Ik weet alleen niet of dat ook voor jouw boek zal werken, misschien moet je op vakantie met Cat? Egypte wellicht?” stelt mijn moeder daarna voor. Net als ik wil antwoorden mengt Anna zich met het gesprek. “Misschien heb je er iets aan, als ik vertel dat veel grote schrijvers een reis naar China hebben gemaakt, je kan het altijd proberen..”, haar blik glijdt van mij, naar mijn moeder en vervolgens naar de kinderen. Die zijn druk bezig met het speelgoed dat overal rondslingert op deze speelplaats.

“Ik zal thuis is gaan kijken, bedankt!”, met een frisse gedachten draai ik me om, om richting huis te lopen. “Papa!”, Lucy staat aan mijn voeten met haar armen uitgestrekt. “Hallo mooie meid, ben je lekker aan het spelen.”, ik aai haar over haar kleine bol, haar prachtige roze haren schijnen in het zonlicht, de kleur van haar moeder.

Ik weet ook bijna zeker dat ze net zo’n schoonheid als haar moeder wordt. “Ga jij maar weer lekker spelen, dan gaat papa naar huis.”. Ik geef haar een knuffel, zet haar weer neer, zwaai naar Anna en mijn moeder, en begin te lopen. Zou dat echt de oplossing zijn, een vakantie? Als ik thuis ben, open ik de voordeur.

Cat zit op de bank, met een tijdschrift over peuters en kinderen, ze doet alle moeite om een goede moeder te zijn, en dat is ze ook zeker. “En, heeft het gesprek met je moeder wat opgeleverd?”, ze kijkt op van haar tijdschrift met een vragende blik in haar roze ogen. “Jawel, maar ik heb nog steeds geen idee wat ik precies moet doen..”.

Dat antwoord had ze niet verwacht, ze slaat het boek dicht. “Wat zei ze dan precies?”. Haar ogen staren me aandachtig aan, een blik van echte interesse. “Zij haalde haar inspiratie uit ons, maar ze stelde ook een vakantie voor.”. Haar linker wenkbrauw trekt omhoog. “Ons?”. Ik wijs naar de schilderijen, stuk voor stuk ga ik ze af. “Allemaal zijn ze op mijn Callen en mij gebaseerd.” antwoord ik uitleggend, nadat ik plaats heb genomen op de bank.

“Een vakantie klinkt niet verkeerd, welk land had je in gedachten?”. Ik knik. “Anna vertelde dat veel schrijvers een reis naar China hebben gemaakt, het valt te proberen, toch?”. Een moment van stilte en twijfels. “Ja..” begint Cat. “Maar vergeet niet dat we ook ons dochtertje hebben, en ze is pas een jaar oud.. Ik weet niet of zo’n verre reis haar goed doet.”.

Ze heeft een punt, maar we zijn niet verplicht om Lucy mee te nemen. Als ik eerlijk ben, zou ik het ook niet vreselijk vinden om even een paar dagen alleen te zijn met Cat. “Lucy kan bij mijn moeder blijven, indien nodig?” stel ik voor. Cat zucht, sinds de geboorte van onze dochter verteld ze me al dat ze Lucy nooit alleen zal laten.

Ik tik op de plek naast mij, op de grote witte bank. Het stof veert terug in model als ik mijn hand er van af haal. “Kom is naast me zitten.” zeg ik op m’n liefst. Haar lichaam drukt zich tegen de mijne aan.

“We kunnen ook wel weer wat tijd samen gebruiken, na de afgelopen tijd.” . Ze zegt niks, want ze weet dat ik gelijk heb. “Je hebt gelijk..”. Ik geef haar een klein kusje op haar wang. “Okee, we doen het.”. Ik lach van blijdschap, en druk mijn lippen op die van haar.

Posted in: Generatie 4