Hoofdstuk 5 – Zwart op wit (2)

“Callen, wakker worden.. Callen, hallo?”. Met moeite probeert Cat mijn broertje, die diep in slaap op de bank ligt, wakker te krijgen. Hij is misschien volwassen, soms lijkt het net een puber. “Callen, nu je ogen openen of ik gooi je van die bank af.” probeert Cat boos te zeggen, het lukt haar niet bepaald, ik kan het niet helpen te lachen.

“Heh, wat?” stottert zijn slaperige stem dan, als hij ineens rechtop op de bank zit. “Zo, dat werd tijd.”, Cat rolt haar ogen. Over een paar minuten vertrekken Cat en ik naar China, de zenuwen spelen dan ook langzaam op. Ik loop richting mijn moeder, die een boek zit te lezen in haar stoel. “Mam, mam, we gaan.” zeg ik, en pak haar schouder vast, ze kijkt verwart op. “Oh, oh ja natuurlijk lieverd. Heel veel plezier.”.

Ze staat op om Cat en mij gedag te zeggen, ik geef haar snel een kus op haar wang, en richt mijn blik vervolgens op Callen. “Zorg je goed voor ma en Lucy?”, vraag ik doordringend. Hij knikt. “Komt helemaal goed, broer!”.

Het was eerst het plan om mijn moeder alleen op haar enige kleinkind te laten passen, zodat ze een band zouden opbouwen. Maar aangezien ze sinds de dood van mijn vader met een raptempo vergeetachtiger wordt, leek het ons verstandig Callen erbij te laten blijven.

Als m’n moeder Cat een knuffel heeft gegeven, duikt ze meteen weer het boek in. Cat daar in tegen loopt naar Lucy, die met haar poppen aan het spelen is. “Ik ga je missen lieverd, ben je lief voor oma en Callen?”. Ze staat op, glimlacht, en geeft haar moeder een dikke knuffel.

Dan buig ik me over mijn lieve dochter heen. “Pas je een beetje op iedereen?”. Ik druk een kusje op haar wang. “Paaaap, ik ben al oud genoeg op op mezelf te passen.”. Ik moet stiekem lachen, ze wordt zo snel groot.

“De taxi staat voor de deur.” zegt Callen, en wijst naar buiten. “Cat, we moeten nu echt gaan!” roep ik, snel komt ze aanwandelen met de laatste spullen. “Dag broer.” zeg ik en geef hem een snelle knuffel voordat ik gehaast de deur uit storm.

Een gele taxi staat voor de deur te wachten, de bestuurder is redelijk geïrriteerd. “Schiet op.” roept hij uit het half openstaande raam, en toetert er twee keer achteraan. Cat propt snel de koffers in de achterbak, en dan stappen we beide in.

“Naar het vliegveld, alstublieft.” vraag ik aan de man achter het stuur. Zonder ook maar een woord te antwoorden douwt hij de versnellingspook naar voren en rijdt met volle vaart weg.

~ China ~

Het was middernacht toen we landde in China. Misschien was dat ook wel beter, het vliegveld was niet chaotisch druk, toch wel vol voor het tijdstip. Alles was snel geregeld, en we werden met een ruimere taxi dan in Frankrijk naar ons hotel gebracht, in de buitenwijken van een klein dorpje vlakbij de grote stad. Maar de grote stad zit vol paparazzi, en daar zijn we niet voor op vakantie.

“Is het niet prachtig?”. Cat leunt op het balkon, wachtend tot ik naar buiten kom. Het onthaal in het hotel was geweldig, we kregen een glas champagne, en nog een paar wijntjes. En toen we in onze kamer kwamen, stond er ook nog een fles om opgedronken te worden. Met andere woorden, Cat en ik waren behoorlijk aangeschoten.

Alles voor mijn ogen draait. “Ja, ja, pr.. prachtig.”. Tussen het praten door hik ik zo nu en dan, het gevolgd van bubbels. Dat ik slecht tegen alcohol kan, heb ik in mijn tienerjaren al ondervonden. “Kom is hier heen..” roept ze, ze moet zich vasthouden aan de leuning om niet te vallen, net als dat ik op bed moet blijven zitten.

Ik zit nog steeds, ik kan niet opstaan, dan val ik om. Ik draai mijn hoofd om, Cat staat te giegelen buiten. “Kom nou.”. Haar benen zijn prachtig, ze is echt een geweldige vrouw. “Ik kom eraan..” zeg ik zachtjes.

Zonder te laten merken dat ik echt tegen het randje van dronken zijn aan zit, sta ik op en loop ik richting het balkon. Op dit punt is alcohol niet lekker meer, en ook het gevoel dat je er van krijgt niet. Buiten klinkt de rustgevende waterval, en ruik je de frisse lucht.

“Wauw..” stotter ik, als ik eens goed kijk. Bomen, overal. Een ongerepte natuur die nooit zal veranderen, tenzij zij dat zelf wilt. Het geluid van vogels die ik nooit eerder heb gehoord klinkt. “Kom is hier..”, ze pakt mijn arm, draait me om, en druk haar lippen op mijn mond.

“Ik heb eens lopen nadenken..” zegt ze. Ik staar haar aandachtig aan. “Ik, ik.. Lucy is prachtig, maar..”. Ik geef haar nog een kus. “Wat wil je zeggen, lief?” vraag ik nieuwsgierig. “Ik wil nog een kind van je.”. En zo werd het een avond van zoenen, nog meer wijn, en meer. Alles was wazig, maar leek perfect.

Posted in: Generatie 4