Hoofdstuk 3 – Onverwachte wendingen

Het geluid van een moeder, snikkend, met ogen vol tranen, is nooit goed. Langzaam, geluidloos, en angstig loop ik de trap af. Met haar hoofd verborgen in haar armen zit ze aan het bureau in de woonkamer. Een zoute druppel rolt over haar wang, en raakt het hout.

“Mam..?”, ik krijg de woorden net aan over mijn lippen heen, zo zacht dat ik praat. “Wat is er?” voeg ik er, nog steeds fluisterend, aan toe. “Het is je vader Mason..”. Met mijn ene hand pak ik zenuwachtig mijn andere arm vast. “Hoe bedoel je?”.

“Hij was vorige week bij de dokter, hij had bepaalde klachten..”. Ze klinkt kil, koud. Alsof ze compleet verslagen is. Ik kan me vaak iets herinneren over wat ze zegt, maar het klinkt nu toch allemaal iets ernstiger dan toen. “Ja?” vraag ik naar meer.

De wielen van de stoel rollen over de oude houten vloer. Als ze zich omdraait, slaat de paniek in mijn hoofd echt toe. Dit waren geen krokodillentranen, dit waren serieuze tranen, van pure onmacht. “Hij heeft niet lang meer Mason.”, een zin vol emotie, gevoel, verdriet. Haar gebroken stem kon het amper zeggen.

“Wat?”, ik snak naar lucht. “Nee, dat kan niet.. Wat, nee..”. Ik ben niet in staat tot het maken van hele zinnen, mijn moeder kijkt me aan, zonder een woord te zeggen. “Mam, je kan niet serieus zijn?”. Ze richt haar blik op de grond, het is de keiharde waarheid.

“Waar is pap? Waar is hij? Hoe lang?”. Het nieuws komt als een klap in mijn gezicht, maar de verbaasheid maakt al snel plaats voor onbeheerste woede. “Mam, ik vraag je wat!” schreeuw ik. “Mason, alsjeblieft.”.

Ik haal diep adem. “Mam, vertel het me, alsjeblieft?”, ik probeer kalm te worden, maar het lukt me niet bepaald. “De dokter zij dat hij hooguit nog vijf weken heeft..”. Mijn mond valt open, vijf weken? “Hij ligt in zijn kamer, in diepe slaap..”.

~

Vijf minuten later, iedereen staat in de slaapkamer. Iedereen heeft het net gehoord, en iedereen vat het even zwaar op. De dood, de dood is iets waar iedereen bang voor is. Het neemt je dierbaren mee, voor eeuwig, tot voor eeuwig ophoudt.

Ik leun met mijn knieën op de vloer, mijn hoofd omhoog in de richting van het bed. De moeder van Caithlin, ook wel mijn moeder’s vriendin, kortom; Blea, heeft haar armen om mij heen. Ze probeert me troosten, maar als je weet dat je iemand gaat verliezen, ben je niet te troosten.

Cat staat in de hoek, ook al kende ze mijn vader amper, ook zij kan het niet helpen een traan te laten. De kamer is gevuld met treur, onbeschrijvelijk. Mijn vader ligt, zonder dat hij misschien iets weet, in bed.

Als mijn moeder op het punt van instorten staat, nadat ze mijn vader de laatste kus gaf die ze hem misschien ooit zal kunnen geven. Hooguit vijf weken betekent niet dat hij ze alle vijf gaat meemaken.

De woorden die in mijn hoofd dwalen, zijn de woorden uit het laatste gesprek met mijn vader. “Ik ben zo trots op je jongen, ik kan niet wachten tot je haar trouwt.”. Zijn grootste wens, mij zien trouwen.

En eigenlijk, wil ik die wens, zijn laatste wens, waar maken. “Lieverd, misschien komt het goed..” zegt Blea zacht, als ze mijn moeder omarmt. Maar net zo goed als iedereen, weet ze dat hij niet meer beter wordt.

Ik richt mijn ogen op Cat, ze staat nog steeds leunend tegen de muur. Zwijgend, stil, maar zelfs met tranen op haar wang is ze nog prachtig. “Cat, kan ik je even buiten spreken?”, ik probeer mijn tranen de baas te zijn, maar dat gaat me niet helemaal goed af.

Ze loopt achter me aan, de kamer uit. Ik veeg langs mijn ogen en mijn neus, ik zie er niet uit. Maar gelukkig, als ik het gelukkig mag noemen, heeft Cat net zulke rode ogen als ik.

“Caithlin, ik ga je nu iets heel vreemds vragen, maar, mijn vader’s laatste wens is om mij te zien trouwen, en, aangezien hij nog zo kort heeft.. Wil ik..”, ik stotter als een gek, maar mijn praten stopt als ze haar lippen op mijn mond drukt.

Het is een kus van echte liefde, ik hou van deze meid en ik wil haar mijn vrouw zien worden. Als onze lippen scheiden, zegt ze slechts enkele woorden. “Ja, Mason, ik wil jouw vrouw worden.”. Een gemengt gevoel van verdriet en blijdschap vormt zich in mijn maag. Ik ga trouwen.

Posted in: Generatie 4