Hoofdstuk 4 – Dubbele gevoelens

Elegant, chique, en beeldschoon zit ze op de stoel in de hoek van mijn ouders’ slaapkamer. “Caithlin, gaat alles goed?” vraag ik met een nieuwsgierige toon in mijn stem als ik kom binnen lopen. “Jawel..”. Het klinkt verre van overtuigend, ik ken Cat goed genoeg, er zit haar iets dwars op dit moment.

“Vertel?”, ik sta voor haar neus. Mijn ogen kan ik niet van haar afhouden, zo wonderschoon dat ze eruit ziet. “Het is niks, gewoon, alles gaat zo snel..”. Ik kan het niet ontkennen, alles gaat snel. Te snel, om eerlijk te zijn.

Haar ogen staan nog steeds gericht op hetzelfde punt. “Ik geef je gelijk..” zeg ik instemmend. “Een bruiloft regelen drie weken tijd is amper te doen..”. Het is even stil, slechts een paar seconde. “Niet alleen dat Mason..”.

Ze staat op, met moeite loopt ze op de torenhoge hakken naar de spiegel. Ik draai me om, neem plaats op de rand van het bed. “Wat dan nog meer, lief?”. Ze glijdt met haar linkerhand over haar buik heen. “Ik denk dat ik zwanger ben..”.

Mijn ademhaling stopt even, geschokt staar ik haar aan. “Zw-zwanger?” vraag ik stotterend. Ze knikt bevestigend, en draait zich om. “Ik weet ook niet hoe het kan.. En ik weet het ook niet zeker..”. Ik sta op en omhels haar.

Stevig houdt ik haar vast. “Als je zwanger bent, is dat helemaal geen probleem.”. Een kus op haar voorhoofd stelt haar een beetje gerust. “Ik wil niks liever dan een kind van jou, of het nou nu of later pas is.”.

“Dankje, Mason. Ik hou van je.” zeggen haar zachte lippen. “Ik ook van jou.” fluister ik zachtjes toe. “En ga jij je nu maar voorbereiden op de bruiloft, die begint al over uur of..”. Ik kan mijn zin niet afmaken, er klinkt geschreeuw vanuit de woonkamer.

“Mason, Caithlin!? Help, Danny, alsjeblieft.”. De paniekerige stem van mijn moeder roept ons beide. Zo snel als we kunnen rennen we de woonkamer in, ik voorop. Maar wat we aanschouwen, had ik liever niet willen zien. Mijn vader was ingestort, zoals de dokters voorspeld hadden.

Mijn moeder ligt gebogen over zijn gezicht, ze probeert hem wakker te schudden. “Mam, aan de kant.” roep, of misschien eerder snauw, ik. Zo snel als haar oude lichaam het kan staat ze op, om uit de weg te gaan voor mij. “Pap? Pap!?” roep ik angstig. Maar ik krijg geen reactie.

Ik til hem op, zijn lichaam voelt slap en z’n kleur neemt af. Ik probeer er niet op te letten, hem zo snel mogelijk naar de auto te brengen, maar eigenlijk weet ik dat het al te laat is. Ik hoor mijn moeder mompelen, waarschijnlijk aan het bidden.

“Danny, alsjeblieft blijf bij ons..”. De tranen stromen letterlijk over haar wangen, mijn vader betekende alles voor haar, en ze kan hem niet kwijtraken. Ik kijk naar hem, hoe die ligt in mijn armen, zonder ook maar een teken van leven.

“Hij haalt geen adem..” zeg ik stilletjes. Ik raak in paniek, geen idee wat ik moet doen. Moet ik als een gek gaan rijden, of is het al te laat? “Mason, snel.” smeekt Caithlin, mijn moeder heeft nog steeds haar ogen dicht, terwijl ze gebeden mompelt.

“Mason, schiet op, waar wacht je op?”. Haar perfecte make-up is uitgelopen over haar wangen, twee lange zwarte strepen mascara straalt verdriet uit. “Het is te laat denk ik..”. Ze slaat haar hand voor haar mond. “Oh my Berry..”, ze slikt die woorden bijna in.

~

Ik besef me soms nog steeds niet, dat het echt gebeurd is. Ruim negen maanden geleden inmiddels, sinds mijn vader overleed. Het was een lastige tijd, vooral kort daarna. Iedereen moest het verwerken, en iedereen had daar zijn eigen manier voor. Ik neem een slok van mijn whiskey, in de kroeg waar ik nu zit ben ik inmiddels vaak te vinden. “Lach eens!”, ik draai m’n hoofd in de richting van het geluid.

Paparazzi, een van de vele nadelen aan beroemd zijn. “Ga alsjeblieft weg.” vraag ik neutraal. Ik knijp mijn ogen dicht, de flits van de camera is vel. “Nee schatje, ik heb die foto’s nodig.”, ze gaat vrolijk verder. Ik zucht, opvallend genoeg voor haar om het op te merken.

“En die moet je persé vandaag maken? Kan het niet een andere keer, ik ben niet in de verdomde stemming.”. Ik kijk haar vuil aan, maar daar trekt ze zich helemaal niks van aan. “Ja, deadlines, ik kan er niet omheen.” antwoord ze doodleuk. De pers wordt steeds brutaler, binnenkort staan ze gewoon bij m’n huis als ik niet oplet.

Rondom de gebeurtenissen van afgelopen tijd heb ik een boek geschreven, Oneal’s Colours genaamd. Een waargebeurd verhaal, wat ik zelf meegemaakt heb. En tot mijn verbazing, een grote bestseller. Het was mijn manier om mijn vader’s dood te verwerken, en het hielp. Wat ik een voor terug heb gekregen is een flinke som geld, en bekendheid.

~ Caithlin ~

Met moeite klim ik op het ziekenhuis bed, alles doet me pijn, mijn rug nog het meest. Ik kan wel janken, en ik weet niet of dat door de pijn of de emoties komt. Opnieuw probeer ik Mason te bereiken, maar alweer krijg ik zijn voicemail. “Mason, ik weet niet of je bij de bevalling van je eigen kind wilt zijn, maar dan moet je wel opschieten.” spreek ik boos in.

Hoe kan hij nou niet opnemen? Als hij weet dat elk moment zijn eerste zoon of dochter op de wereld komt. Om dit soort dingen kan ik me zo boos maken, Mason is misschien wel opgegroeid, lief, en zorgt voor brood op de plank, verantwoordelijkheid mist nog wel.

Een steek schiet door mijn buik heen, ik pak meteen mijn buik vast, een reflex. “Wauw, je wilt er echt uit of niet?” vraag ik het wondertje in mijn lichaam, natuurlijk verwacht ik geen antwoord. Ik kan niet anders dan daarna te gaan glimlachen, ik kan niet wachten op dit kindje.

“Klop klop.”, mijn moeder steekt haar hoofd om de deur heen. “Mam!” zeg ik blij, aan haar outfit te zien was ze vast bezig met koken toen ik haar belde, en meteen gekomen. Mijn gezicht vertrekt opnieuw bij een wee. “Oh schat, gaat het wel?”, ze kijkt me aan met haar bekende bezorgde ogen. “Tuurlijk wel mam.” lach ik. “De bevalling is op gang aan het komen, maar dat zagen we al aankomen, toch?”.

Ze neemt plaats op een van de stoelen naast mijn bed, er staan er drie, voor drie mensen. “Ik kan me nog goed herinneren dat ik van jou moest bevallen.”, mijn moeder begint trots te vertellen en te lachen.

“Cat! Blea! Is het al zo ver!?”, de deur vliegt met een enorme vaart open. Mason’s moeder komt enthousiast binnen lopen, haar wandelstok tikt op de grond. “Nog niet, maar het zit er aan te komen..” lach ik. “Weet u waar Mason is?” vraag ik, als ook Réva rustig zit.

“Ik zou het niet weten.. Heb je hem al gebeld?”. Ik knik teleurgesteld, op z’n minst al een miljoen keer, en nog steeds reageert hij niet, waar is hij in Berry’s naam? “Ik heb hem ook al een berichtje gestuurd, of twee..” voegt mijn moeder aan toe.

“Niet teveel aan denken meisje, het is zijn gemis. Hij komt vanzelf wel, concentreer jij je nou maar op de baby.”. Op de een of andere manier krijgt Réva me altijd rustig, ze weet precies het juiste te zeggen op het gepaste moment. “U heeft gelijk.”.

Ik til mezelf van bed, mijn mond is uitgedroogd en ik wil mijn benen even strekken. “Wat ga je doen, meis? Je moet in bed blijven liggen.” vraagt mijn moeder bezorgd. “Niks aan de hand mam, ik ga alleen even een glas water pakken.”.

Maar daar was de kleine opdonder die er ieder moment uit kon komen het niet mee eens. Een steek, pijnlijker, veel pijnlijker dan de voorgaande deed mij het uitschreeuwen van pijn. “Dokter, dokter, snel! Het is zover.” hoor ik op de achtergrond, Réva probeert zijn aandacht te trekken, en het lukt.

Ik voel mijn moeder’s arm op mijn schouder liggen. “Lieverd, zet je er even doorheen, je kan het, ga terug in bed liggen.”. Zonder ook maar na te denken gehoorzaam ik haar, het gaat allemaal moeizaam, de pijn neemt langzaam af.

“Wat was dat voor helse pi..”. Ik kan mijn zin niet afmaken, opnieuw een enorme steek, even vreselijk als die van daarnet. De dokter staan inmiddels aan mijn voeten eind. “Persen Caithlin, persen.”. Normaal moet ik heel hard lachen, als ik thuis op de bank zit en dit in tv-series zie, maar dat nooit meer. Wat een hel.

“Mam, het doet pijn.”. Als ik niet zo bezig was met andere dingen, had ik nu zeker lopen janken. “Ik weet het, maar het is zo voorbij en het is het allemaal waard.”, ze probeert me te kalmeren, maar het lukt niet. Mijn gedachten worden verstoord door het luide gekrijs van een kinderstem, gevolgd door een verlossing van de pijn.

~ Mason ~

Nog steeds omsingelt door felle flitsen, zet ik mijn drankje op de bar neer. Ik ben licht in mijn hoofd en ik wankel een beetje op de kruk. “Kan je alsjeblieft stoppen, nu meteen? Of ik bel de politie.” dreig ik. “Okee okee, ik stop, als je op een vraag wilt antwoorden?”.

“Ja, is goed, is goed..”. Eigenlijk wil ik het niet, maar als ze dan eindelijk ophoudt, heb ik het er wel voor over. “Wat is uw verklaring voor het feit dat uw vrouw in het ziekenhuis ligt te bevallen, terwijl u hier een alcoholhoudend drankje loopt te nuttigen?”. Haar brutale toon sloeg over in een formele stem. “Heh, wat?”.

“Ik herhaal, wat is uw verkl-.”. Met mijn ene hand gebaar ik haar te stoppen met praten, mijn andere druk ik op mijn voorhoofd, hoofdpijn slaat toe. “Ik hoorde je de eerste keer, maar mijn vrouw ligt niet te bevallen..”. Ze begint te lachen. “Dat ligt ze zeker wel, het lokale nieuws zend het net uit.”.

Ik val stil. “Dat zegt al genoeg.” begint zij weer. Ze maakt wat aantekeningen op papier, schiet nog een foto, en staat op. Ik doe hetzelfde, en daarom kan ze het niet laten er nog een te schieten voordat ze snel de kroeg uitstormt. “Dat wordt me een artikel..” zeg ik tegen mezelf.

Na een minuut of twee alle berichten en gemiste oproepen op mijn telefoon te bekijken, besef ik me pas echt wat er nu allemaal gebeurd. Mijn eerste kind wordt op de wereld gezet, en ik ben er niet bij. Als een gek begin ik te rennen, en buiten houdt ik de eerste de beste taxi aan.

~ Caithlin ~

“Cat, het spijt me, gaat alles goed.. Sorry, echt..”, ik ratel aan een stuk door als ik binnen ren, maar ik wordt overweldigd door de opmerkelijke kalme sfeer die in de kamer hangt. Cat ziet er vermoeit uit, haar haar is helemaal uit model, de make-up die ze altijd op heeft eraf en ze ligt in een ziekenhuis outfit, waarschijnlijk omdat haar oude vies is. Dan vallen mijn ogen op de dokter, die iets kleins optilt. Of eerder, iemand die erg klein is, mijn kind.

“Gefeliciteerd meneer, u heeft een dochter.” spreekt de dokter mij toe. Ik ben sprakeloos, mijn eerste kindje is geboren. Een gevoel van blijheid raast als een sneltrein door mijn lichaam. Maar als ik mijn moeder zie zitten, kan ik alleen maar denken aan het feit dat mijn vader dit niet meemaakt. Een dubbel gevoel in mijn maag.

Net te laat, komt er daarna in me op. “Cat, het spijt me zo..”. Haar rustgevende ogen staren me aan, ze is niet boos, niet zo woedend als ik had verwacht. Niet zo woedend als op mijn voicemail, het waren vast de hormonen. “Ze is prachtig.” zeg ik, als ik zie hoe de dokter haar in het wiegje legt. “Werkelijk prachtig.”.

Posted in: Generatie 4