Hoofdstuk 1 – Het eindbal (2)

Ik leg mijn hoofd langzaam in mijn hand, een paar minuten geleden had Jade voor de deur moeten staan. Hij was nooit te laat, dus ik weet dat hij niet zal komen. Ik zucht, en bedenk hoe ik dit alles ga oplossen.

Ik sta op een loop richting de spiegel, van de kast pak ik mijn kwast en mijn foundation, dat heb ik van mijn moeder geleerd. Met de kwast verdeel ik de foundation geleidelijk over mijn gezicht. Als ik klaar ben kijk ik naar mezelf, zoveel make-up heb ik nog nooit opgehad.

Maar het had dan ook een speciale avond moeten worden, met veel foto’s waar ik later naar terug zou kunnen kijken. Ik neem weer plaats op het bankje voor mijn bed. “Réva, kan ik binnenkomen?” vraagt mijn moeder, als ze op de deur klopt.

Maar voordat ik antwoord kan geven staat ze al in mijn kamer. “Réva, sorry dat ik binnenval, maar Jade is opgenomen in het ziekenhuis. Hij heeft een auto-ongeluk gehad vanmiddag.”. Op dat moment voel ik m’n benen niet meer, ik voel mijn moeders handen, die houden mij omhoog.

“Réva, meisje, ik weet dat dit moeilijk te begrijpen is. Maar je moet sterk zijn, we gaan nu naar het ziekenhuis.”. Ik hoor wat mijn moeder zegt, ik weet alleen geen woorden om te antwoorden. Zij is net zo in paniek als ik, Jade is al een lange tijd mijn vriend, en zelfs zij is gehecht aan hem.

“Mam..” begin ik uiteindelijk. Ik onderbreek haar midden in haar verhaal, maar ze is meteen stil en luistert. “Vanmiddag heeft Jade het uitgemaakt, omdat ik niet hier ga studeren, en, toen is hij boos weggereden, en..”. Ze legt haar vinger op mijn mond. “Réva, het is niet jou schuld.” zegt ze kalm en overtuigend, maar ik geloof haar niet.

Ik bijt op mijn lip, ik probeer mijn tranen binnen te houden. “Je moet sterk zijn meisje, voor hem.”. Haar woorden zijn troostend, maar ik ben bang om hem te verliezen. “Zullen we nu gaan, alsjeblieft?” vraag ik, mijn moeder knikt.

Nog geen vijf minuten later sta ik voor het raam van zijn kamer, in het ziekenhuis. Zijn beide ogen zijn blauw, hij heeft een behoorlijke klap gehad, zijn kapotte All Stars liggen naast zijn bed. In stilte blijf ik staan, alleen, mijn moeder is even koffie halen.

Het geluid van de deurklink die omlaag gaat doet mij kijken naar de deur, mijn moeder komt zachtjes binnen, zonder koffie. “Ik kwam de dokter tegen..”. Ik zie de angst op haar gezicht. “Hij gaat het niet halen.”. Ze komt naast me staan, we zeggen beide niks.

De pijn, de verdriet, die je op zo’n moment voelt, is onbeschrijfelijk. Ik kijk naar de monitoren in zijn kamer, zolang zijn hart nog door tikt kan ik me groot houden, maar zodra ik de akelige, lange piep hoor, ren ik de kamer in.

“Réva, je mag er nie..” probeert mijn moeder me tegen te houden, maar dat lukt haar niet. Ze probeert niet te huilen, voor mij, maar zelfs voor haar is dat niet mogelijk. Vredig zie ik hem in het bed liggen, er is geen dokter aanwezig in de kamer, het is te laat, en dat weet iedereen.

Snikkend neem ik plaats op de stoel, vlakbij zijn bed. Aan zijn gezicht zie je hoeveel pijn die geleden heeft, het gevoel dat ik op dit moment heb, is vreselijker dan dat in woorden uit te drukken valt. “Het is mijn schuld.” de tranen rollen over mijn wangen.

“Zo mag je niet denken.”. Als ik mijn moeder zie, grijp ik haar meteen vast. Schokkend hang ik in haar armen. “Ik wil, ik wil hem niet kwijt mam.”. Mijn make-up verspreid zich over haar jasje. Ze houdt me steviger vast, zonder een woord te zeggen.

Door de tranen heen zie ik Jade leggen, zijn levenloze lichaam, het doet me pijn dat ik hem kwijt ben, maar als hij het had overleefd, had hij een leven vol pijn gehad. Ik weet dat het beter is, maar ik wil het niet geloven.

Posted in: Generatie 3