Hoofdstuk 4 – Maanlicht

“Het was echt heerlijk Réva, bedankt voor het uitnodigen, nogmaals.” zegt Danny als ik mijn handen sta te wassen. Ik ben zo nerveus dat ik helemaal tril, en het water spettert daarom ook alle kanten op. “Graag gedaan!” glimlach ik lief. “Ga maar vast zitten op de bank, ik kom eraan.” zeg ik, en wijs mijn hand in de richting van de zithoek.

Nadat ik de kraan heb dichtgedraaid, en mijn handen heb afgedroogd, loop ik ook richting de bank. Mijn hart bonkt in mijn keel, ik vind hem echt leuk, daar ben ik inmiddels wel achter.

Achter af ben ik heel blij dat ik gewoon m’n All Stars heb aangetrokken in plaats van die meters hogen hakken, ik had zeker weten gevallen met deze wiebelende benen. Als ik zijn gezicht zie, krijg ik kriebels, zijn glimlach is zo prachtig.

Als ik eenmaal zit, zoek ik in mijn gedachten naar iets om een ongemakkelijke stilte te vermijden, maar voordat ik ook maar een woord kan bedenken, begint Danny al te praten. “Best raar, hoe snel het eigenlijk is gegaan..”. Ik kijk hem vragend aan. “Ik bedoel, nog geen week geleden voegde ik je toe op Simbook, en nu zitten we hier.”.

“Ik snap wat je bedoelt..” antwoord ik. “Maar ik moet bekennen dat ik het niet heel vreselijk vind.”. Hij lacht, en knikt vervolgens. “Inderdaad, ik heb het erg naar mijn zin. Heb ik trouwens al gezegd dat je er echt prachtig uit ziet vanavond?” vraagt hij.

Het is een hele oude versier poging, dat weet ik zelf ook, maar ik voel me toch blij, en moet er ook van blozen. Ik kan ook geen antwoord geven, een glimlach zegt, hopelijk, genoeg.

“Zullen we even naar buiten gaan, ik wil je iets laten zien, wat je volgens mij nog nooit opgemerkt hebt.”, hij wijst naar de deur. “Tuurlijk, ik ben benieuwd!”. Samen lopen we naar buiten toe, in mijn gedachten hoop ik zó dat hij mijn hand vast pakt, maar er gebeurt nog niks. Eenmaal buiten gaat hij op het gras zitten, ik doe hetzelfde, en kijk hem aan. Zijn ogen zijn helder, prachtig helder.

“Dus, wat wilde je laten zien?”, ik voel mezelf stom, omdat ik het meteen vraag, maar ik ben nou eenmaal een nieuwsgierig type. “Ik wist dat deze vraag meteen zou komen!” lacht hij, ik schiet ook in de lach, ook al is het om zoiets doms. We zijn beide gewoon zenuwachtig.

Zijn hand raakt de mijne, het gaat per ongeluk, maar ik ben er blij mee. Een schok gaat door mijn lichaam, dit is de tweede jongen die ik écht leuk vind. Hij fluistert wat in mijn oor, aandacht luister ik. “Ik vind je leuk, Réva.”. Een domme lach verschijnt op mijn gezicht. “Kijk, dat wilde ik laten zien.” zegt hij vervolgens, en steekt zijn hand in de lucht.

“Wauw, het is zo prachtig.”. Vol bewondering staar ik naar de lucht, gevuld met sterren die twinkelen, naast de maan. In alle nachten dat ik hier ben geweest, is me dit niet tijdens een opgevallen. “Sommige vergeten de schoonheid van de natuur.”. Ik knik instemmend, ik was daar een van.

Nog steeds starend naar de hemel, merk ik vanuit mijn ooghoeken dat Danny mij aankijkt. Ik draai mijn hoofd richting de zijne. We zeggen niks, het gebeurd gewoon. Langzaam streelt hij mijn kin, en beweegt zijn hoofd richting de mijne. Een eerste kus, in het maanlicht.

Het kaarsje naast ons zorgt, samen met de sterren en de maan, voor wat licht. Ik tel de secondes dat ik zijn lippen voel, het zijn er veel. Tegelijk denk ik aan het feit hoe snel alles gaat, zal dit, hij, mijn toekomst worden? Dan staat hij op.

“Sorry Réva, maar ik moet nu gaan. Zie ik je snel?” vraagt hij verlegen. “Wat noem jij snel?” vraag ik lacherig aan hem. “Morgenavond?”. Ik glimlach, geef hem een knuffel en een laatste kus op zijn wang. Hij weet genoeg, dat is een ja.

Posted in: Generatie 3