Proloog – Wit

Zijn handen voelden vetrouwd, elke keer opnieuw als hij ze op mijn heupen legde. Ik voelde me veilig in zijn handen, nooit had ik verwacht dat hij mij dit aan zou doen. De winterkou doet mijn witte lokken schommelen. Ik staar naar het niets, ik denk aan hem. Zelfs na dit alles, houd ik nog van hem.

Ik deed alles voor hem, misschien wel teveel, misschien dat het daar fout is gegaan, ik heb mezelf opgeofferd. Ik schuif mijn voet wat opzij, trek mijn mouwen over mijn handen heen en blaas warme damp de donkere buitenlucht in. 

Het enige wat ik nog heb, is de kleding die ik aan heb, en zelfs voor dat heb ik moeten vechten. Op straat gezet, hoewel je het eerder duwen zou noemen, dat ben ik. Zonder geld, zonder iets. En vanaf hier moet ik het zelf doen.

Als ik het over mocht doen, had ik dezelfde fout opnieuw gemaakt. Hij deed me perfect voelen, terwijl ik dat niet ben. Ik werp een blik op de schrammen die mijn armen opgelopen hebben. Ik zou moeten huilen, maar ik houd me sterk.

Om mezelf te verbergen ga ik naast het bankje zitten, mijn rug leunt tegen de leuning, en ik sluit mijn ogen. De geur van uitlaatgassen overheerst, het geluid van de nacht klinkt. Zonder een idee wat er morgen gaat komen, als die er gaat komen, probeer ik mezelf in slaap te brengen.

Zijn stem wekt me uit de droom die ik nu al dagen heb, ik veeg snel het zweet van mijn voorhoofd en raap mezelf op van de grond. “Lag je nou te slapen?” schreeuwt de mannelijke stem vanuit de deuropening. “Het spijt me, meneer.” stotter ik, mijn hard bonst in mijn kas. Zijn voetstappen klinken, ik zie zijn voeten dichterbij komen. “Alstublieft..” smeek ik.

Posted in: Geen categorie