Hoofdstuk 1 – Beste vrienden (1)

Afscheid nemen is moeilijk, en niet alleen van personen. De laatste dag van de middelbare school was aan zijn einde gekomen, en voor mij is het niet iets lastiger om dat te accepteren, dat ik mijn school nooit meer zie. Alle leerlingen, leraren, klasgenoten, boeken. Ik laat het allemaal achter me. “Kom je Mason?”. Caithlin staat achter mij. “Ik kom eraan Cat..” antwoord ik stilletjes. Cat, zo noem ik Caithlin al sinds de eerste, het is veel korter en makkelijker om te zeggen.

Als ik morgen volwassen wordt, laat ik ook mijn tienerjaren achter me. Een compleet nieuw leven start op het moment dat ik die ochtend mijn ogen zal openen. Hoe ik daar over denk? Ik weet het niet, een kant van me vind het geweldig, de andere is er bang voor.

“Je vind het lastig hè?”. Ik zeg even niks, Cat weet altijd alles van me, zonder dat ik iets vertel. “Valt het zo op?”. Ze moet stiekem een beetje lachen, niet rot bedoeld, dat weet ik zelf ook, het is gewoon Cat. “Wat lag je me nou uit!” ga ik er op in, en kijk overdreven beledigd weg.

“Ik moet alleen wel echt zo thuis zijn schat..”. Ik knik, raap mezelf een beetje bij elkaar en verman me vervolgens. “We gaan.” glimlach ik. “Kijk zo ken ik je weer!”. Ze draait zich om, en begint langzaam te lopen.

Terwijl ik stappen zet, bedenk ik me dat deze wandeling naar huis ook de laatste zal zijn. Ik sluit mijn ogen, ruik de omgeving, voel de wind. Het zijn allemaal herinneringen die je op slaat, en herinneringen vergaan niet.

“Ik ga jou nog wel vaker zien toch?”. Cat’s stem verbreekt mijn gedachten. “Tuurlijk, wat denk je zelf!?” antwoord ik meteen. “Gelukkig!” krijg ik als reactie. “Heb je misschien zin om vanavond iets te doen, bij mij?”.

“Vanavond? Volgens mij kan ik wel ja.. Ja, kan! Gezellig!”, haar bedenkelijke blik wordt meteen een stuk vrolijker. Van binnen krijg ik even een warm gevoel, ik ben altijd blij als we samen zijn. Bij Cat voelt alles zo vertrouwd, makkelijk, rustig. Het valt niet echt te beschrijven. “Acht uur bij mij?” stel ik voor.

“Prima!”. Er heerst af en toe een moment van stilte, geen pijnlijke, maar fijne. “Dan kan je trouwens ook mijn nieuwe auto meteen zien!”. Uit het niets begin ik heel blij te kijken, en het werkt blijkbaar aanstekelijk, aangezien ze net zo blij terug kijkt.

“I’m curious, I’m curious.”. Ze begint te lachen, net als ik. “You should be, girl.”. Soms beginnen we uit het niets in het Engels te praten, het slaat nergens op, maar het is wel leuk. Zulke dingen maken je hecht als beste vrienden. En over de auto, die heb ik van mijn vader gekregen voor het slagen op school. Het is echt een geweldig cadeau, ik kan niet anders zeggen.

“Dan zie ik je vanavond Mason!”. Ze wijst naar het huis, voor haar plaats van bestemming. Ik geef haar een knuffel, en loop vervolgens verder naar mijn huis, iets verder in de straat. Van elke stap geniet ik nog even, de laatste keer dat ik deze weg gelopen heb, van school naar huis.

Posted in: Generatie 4