Die avond verliep totaal anders dan ik verwacht had, in plaats van dat ik een kus kreeg van hem, kreeg zij er een. En toen, voordat een van ons met onze ogen kon knipperen, was ze verdwenen in het avondlicht. Ik heb niks meer van Violet gehoord, ik heb haar geprobeerd te bellen, maar haar telefoon is buiten gebruik.
Ze heeft niet alleen de avond verpest, en om over mijn relatie met George maar niet beginnen. Die avond kwam Réva voor het eerst met haar vriendje thuis, wat moet die jongen wel niet gedacht hebben, hoe moet Réva zich wel niet gevoeld hebben.
Stilletjes loop ik richting de kast, en pak er een oud boek uit. Het mag oud zijn, maar alle herinneringen staan hierin. Met mijn rug leun ik tegen de muur, en laat mezelf naar beneden glijden. De voorkant van het boek is hard, ik wrijf eroverheen, en sla de kaft om.
Een van de mooiste momenten uit mijn leven, vastgelegd op foto. De bruiloft, het was een kleine gelegenheid, op het dakterras van ons toen net nieuwe huis. “We waren een prachtig stel..” zucht ik.
Het idee, dat is misschien wel allemaal nep was. Hoe lang ging hij al met haar naar bed? Ik sla het album even dicht, en leg mijn hoofd tussen mijn knieën.
Een onzichtbare glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik terug denk aan de bruiloft, aan hoe ik in slaap viel op zijn school, die avond. Misschien de mooiste avond van mijn leven, naast de geboortes van mijn kinderen.
Ik wil hem niet kwijt, als er een ding is waar ik zeker van ben, is dat het. En hij heeft er ook spijt van, maar hij kon haar niet weerstaan. Een ding wat ik niet met zekerheid kan zeggen.. Zal ik hem ooit kunnen vergeten?
Vreemdgaan terwijl je kinderen, je familie toekijkt. Ik zag het, en toch kon hij zich niet inhouden. De kus die zij hem gaf, die straalde passie uit. Ze was geen scharrel, ze was een echte liefde.
Ik sleur mezelf uit alle negatieve gedachten. “Kom op meid, niet zo bij de pakken neer zitten.” zeg ik tegen mezelf, normaal zou mijn moeder dit zeggen, maar die is al een tijd heen. “Jij hebt de macht, jij hebt zijn kinderen gebaard, zonder jou is hij niks.”.
De zwangerschap, toen was ik zijn alles. Opnieuw zie ik allerlei herinneringen in mijn hoofd. Elke dag gaf hij me knuffels, kusjes. Deed hij dit voor de kinderen die ik hem kon geven? Ik leg het fotoalbum terug in de boekenkast als er op de deur geklopt wordt. “Ras, ben je hier?”. Ik veeg mijn tranen weg.
White Velvet 
Posted on 16 februari 2012
0