Hoofdstuk 6 – Zijn vrouw

“Raspberry, ik weet het zeker. Jij bent de waren, en daarom wil ik vragen, wil je met met mij trouwen?’. Het klonk zo onwerkelijk, al een jaar is voorbij, maar zo snel dat het is gegaan. “Ja!” gil ik zonder enig blijk van twijfel.

Hij doet de ring om me vinger, geeft me een kus, en omhelst me innig. “Ik hou van je.” fluistert hij zachtjes. Ik stap richting de bank, en ga zitten, ik moet alles even laten bezinken. “En Raspberry?”. Hij loopt op me af, op het punt wat te gaan zeggen.

Maar voordat er woorden klinken, drukt hij zijn lippen op de mijne. “Ik wil een kind van je.”. Er schok schiet door mijn lijf. “Een kind?” vraag ik stotterend. Hij knikt, en sluit zijn ogen.

Voor ik weet het is hij omgedraaid. Ik kijk naar zijn rug. “Ik snap het al.” zucht hij, en staat op het punt om de woonkamer uit te lopen. Maar zijn bedroefde gezicht veranderd in een glimlach als ik hem vanachter omhels. “Ik geef je niks liever.” zeg ik, en geef een zoen op zijn wang.

Ik kijk op de klok, het duurt zeker nog een paar uur voordat Réva thuis is van school, mijn kleine meid groeit zo snel. Zoenend proberen we naar de slaapkamer te komen, maar op de bank blijven we toch weer haken. “Je bent perfect.” zeg ik zachtjes.

Ik leg mijn hand op zijn gezicht, en kijk diep in zijn ogen. “Weet je het zeker?” vraagt hij nog een keer. Ik sluit mijn ogen, ik weet het niet. Ik wil niet dezelfde fout maken. “Ja.”.

Hij pakt mijn arm, en neemt me mee de gang in, langs de trap, tot de slaapkamer deur. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen, het klinkt vreemd, maar het is mijn eerste keer met hem. Hij zet zijn hand tegen de deur, die ik in mijn rug voel.

Met zijn rechterhand streelt hij mijn gezicht, mijn wang, mijn lippen. Zijn hoofd komt steeds dichterbij, tot hij mij opnieuw begint te zoenen. Ik breng mijn hand naar de deurknop, en draai deze om. Samen lopen we de kamer in.

Op het uiteinde van het bed neemt hij plaats, en wrijft zachtjes over zijn been heen. Een teken dat ik er moet gaan zitten. Ik doe wat hij wilt, en leg mijn hand op zijn wang. “Ik kan niet wachten, tot we eindelijk ons kindje samen hebben.” zegt hij liefdevol.

Ergens voel ik me schuldig tegenover Réva, tegenover mijn moeder. Ze had dit graag allemaal meegemaakt, dat ik een kindje kreeg van een man die echt van mij hield. Ze zou trots zijn, eindelijk.

Posted in: Generatie 2