Hoofdstuk 4 – Grijs advies

“Begrijp me niet verkeerd, maar het is echt niet makkelijk.”. Er klinkt een licht paniekerige toon in de stem van mijn moeder, en haar ogen staan vol angst. “Mam, ik ben een volwassene, vergeet je dat niet.”. Ik wil niet geïrriteerd overkomen, maar ze is aardig op weg om het voor elkaar te krijgen.

Net als iedereen, wordt mijn moeder ook met de dag ouder. Terwijl ik kijk hoe haar mond beweeg, vergeet ik naar de woorden te luisteren. Bij de gedachte dat zij er niet lang meer zal zijn, wordt ik verdrietig. “..dat ik echt trots op je ben.” zegt ze glimlachend, als de zin af is. Zonder dat ik weet wat ze daarvoor heeft gezegd glimlach ik terug.

Ik kijk rond door de woonkamer, de verhuizing is snel gegaan. Zo snel als ik kon ben ik weer vertrokken uit Bridgeport, het deed me pijn de stad te moeten verlaten waar ik nog lang niet klaar was. Op uitgaan na, heb ik niet veel gedaan daar, en dat komt door het kindje in me. “Heb je al een kamer geregeld?” onderbreekt mijn moeder mijn gedachten.

“Kamer?” vraag ik verontwaardig, niet snappend waar ze helemaal naar toe wilt. Haar gezichtsuitdrukking verandert van blij naar boos. “Zie je Ras, dit bedoel ik nou. Nergens op voorbereid, altijd hetzelfde met jou.” roept ze boos door de woonkamer. Zonder iets te zeggen kijk ik haar aan.

Ik heb zin om er hard tegen in te gaan, te zeggen dat het mijn leven is, en dat ik dit kind helemaal niet wil, ik wil het niet, ik ben er nog niet klaar voor. Maar als ik zie dat mijn moeder omhoog kijkt, zonder iets te zeggen, om haar tranen in te houden, besluit ik te blijven zwijgen.

“Dit verdiend het kindje niet.” zucht ze uiteindelijk, maar maakt geen oogcontact. “Ik verdien dit kindje niet, geef het aan iemand die het wel wilt, ik hoef het niet.” zeg ik zo klam mogelijk, en sta op, om vervolgens de woonkamer uit te lopen.

Mijn buik groeit met de dag, en het gevoel dat er leven in je zit, is onbegrijpelijk. Nadat ik die uitspraak had gedaan, kreeg ik meteen spijt. Ik weet zelf ook heel goed dat dit kindje er niet voor gekozen heeft.

Het lopen wordt ook steeds zwaarder, het is een behoorlijk gewicht wat ik meesleep nu ik aan het einde van mijn zwangerschap zit. Het warme gevoel van de bruine kleren omarmt me als ik de eetkamer binnenloop. Maar toch missen er teveel personen deze kerst.

Mijn vader, die een paar weken geleden is overleden, mist hier. Mijn zusjes, die allebei een man hebben, en wonende zijn in Sunset Valley. De vader van mijn kind, ik mis hem, maar sinds dat telefoontje, heb ik niks meer van hem gehoord.

Ik schuif de stoel naar achter, en neem vervolgens plaats, nog steeds diep verzonken in gedachten. Het is niet dat ik geen nieuwe vriend zal vinden, er zijn genoeg leuke jongens in Hidden Springs, waar ik nu al een aantal weken woon.

Maar zeg nou zelf, wie wilt nou een vriendin, die zwanger is van een man die ze al maanden niet meer heeft gesproken. Elke keer als ik paars zie, denk ik aan hem, en ook mijn outfit is paars, omdat het kindje er zo waarschijnlijk ook uitziet.

Zonder dat ik het merk komt mijn moeder binnenlopen. “Ras, het spijt me. Maar toen hier kwam om gezellig kerst met jou te vieren, had ik niet gehoopt dat je zwanger was.”, bij die uitspraak trekt ze een blik die uitdrukt dat ze die zin niet zo bedoelde.

“Nou ja, ik vind het geweldig dat je zwanger bent, maar ik had er liever een man bij gezien. Je snapt me wel.” zegt ze, met een schamper glimlachje. Ik knik beschamend. Ik had het haar veel eerder moet vertellen, en niet pas toen ze kwam kijken naar mijn nieuwe huis, en ik al zeven maanden verder was.

“Maar lieve schat, vergeet niet dat ik je moeder ben, en trots op je ben, op alles wat je doet. En dat ik achter elke beslissing sta die je maakt.”. Ik moet moeite doen mijn tranen binnen te houden, maar het lukt me. “Dankje mam.” zeg ik zachtjes.

Ze glimlacht. “We moeten ook nog eten maken voor vanavond, ik bedoel het is kerstavond, dus we gaan wel iets speciaals maken.” zegt ze, om een wat vrolijkere conversatie te starten. Ik knik instemmend.

Als ze zich omdraait om haar jas te pakken, houd ik haar tegen. “Wil je misschien luisteren?”. Zonder te twijfelen legt ze haar oor bij mijn buik, terwijl ik naar voren leun. “Oh mijn berry, ik hoor haar gewoon. Of hem natuurlijk.”, ze moet lachen.

Langzaam legt ze haar oude handen op mijn opgezwollen buik. “Het wordt een meisje.” zegt ze vastberaden. Ik schiet in de lach. “Hoe ben je daar zo zeker van?”. Voor het eerst vandaag kijken we elkaar vrolijk, en lachend aan. “Ik weet het gewoon, zoiets voelt een oma”.

Posted in: Generatie 2