Hoofdstuk 7 – Dichtbij en toch ver weg

Mijn benen trillen, mijn handen zijn klam en ik slik om de twee seconde, op nog geen twee meter afstand van me zit de man, die ik al jaren probeer te ontwijken. Hij en ik, wij zijn de enige die weten dat we een relatie hebben gehad, en dat moet ook zo blijven. “Bedankt voor het uitnodigen.” zegt hij, alsof er niks aan de hand is. Ik zet met moeite een glimlach op, en wacht op Jason om het woord over te nemen.

“Geen probleem, harstikke gezellig toch?” vraagt hij lachend. “Dus Edward, vertel is wat meer over jezelf.” gaat hij verder. Mijn ogen schieten over tafel, elk moment gericht op iets anders, ik probeer de zenuwen te verbergen. Terwijl Jason en Edward druk in gesprek zijn over hun werk, begint Daisy tegen mij te praten.

“Alex, wat is er?” vraagt ze zo zacht mogelijk. Ik schud mijn hoofd. “Niks”  zeg ik, zonder dat er geluid uit mijn mond komt. Ik friemel wat aan mijn jurk, deze heb ik al niet meer aan gehad sinds tijden, maar ik moest er hoe dan ook formeel uit zien.

“Ja, Alex en ik moesten verhuizen toen de tweeling op komst was, maar toen hadden dachten we ook dat het er maar een zou zijn.”. Hij tikt me aan, en begint opnieuw te lachen. Ik probeer mee te doen, maar het ziet eruit als een boer met kiespijn. “Dus nu hebben jullie drie kinderen? Toe maar, ik heb er nog niet eens een.”.

Edward’s ogen zijn op mij gericht, ik kijk weg, maar voel ze branden. “Daar komt wel verandering in toch?” vraag ik, en kijk onopvallend Daisy aan, aan haar ogen zie ik dat ze het nog steeds niet heeft verteld. “Onze oudste dochter, Raspberry, gaat al bijna het huis uit.”. Er klinkt enige emotie in zijn stem, het is moeilijk voor hem, na al die jaren vaderschap zijn kroost gedag te zeggen.

“Daisy, kan jij mij helpen in de keuken?”. Ik wachtte niet op antwoord, en loop direct naar de keuken. Terwijl ik de spullen uit de koelkast haal, klikt het tikken van haar hakken op de houten vloer. “Wat is er?” vraagt ze zachtjes. Ik ga ongestoord verder met het bereiden van de sushi, en bedenk een manier om het haar te kunnen vertellen, voordat hij het doet.

“Schat, nu niet in paniek raken.” begin ik, maar stop toch weer even. Na enige minuten stilte, ga ik verder. “Die jongen, is mijn ex, voor Jason heb ik een tijd met hem samengewoond.”. Daisy probeert te begrijpen wat ik bedoel, maar ze ziet de ernst er niet van in. “Is dat een probleem dan?”. “Nee, nee. Maar, hij is me nu al jaren aan het volgen, ik vraag me gewoon af, doet hij dit omdat hij van jou houd, of dicht bij mij in de buurt wil komen?”.

Deze hakte erin, dit moet pijn doen om te horen. “Maar..” stottert ze langzaam. “Ik zeg niet dat het zo is, maar de mogelijkheid is wel aanwezig lieve schat.”, ik probeer haar alleen maar te waarschuwen, de waarheid levert een schram op, terwijl een leugen je op den duur kan breken. “Moest je dit nou echt vertellen?” vraagt ze vervolgens. Met een moeilijk gezicht staart ze naar het aanrecht, haar handen leggen op haar buik. “Ik wil dit kind zo graag, en ik wil dat het een vader heeft. Alsjeblieft Alex, laat me bij hem zijn.”.

Met mijn handen rol ik de sushi, en snijd deze vervolgens in stukjes. Het mes tikt op het dienblad, dat is het enige geluid dat klinkt in de keuken. Ik kijk achterom, de mannen zijn volledig in gesprek, onbewust van wat zich hier afspeelt. “Ik zeg niks, en ik ben blij voor je, maar je moest het wel weten, en liever van mij, dan van hem.”. Zonder te antwoorden loopt ze de keuken uit, en neemt zwijgend plaats op de stoel aan de eettafel. Nog geen drie minuten later serveer ik de sushi, en ga in de hoek zitten. “Eetsmakelijk.” zeg ik zo kalm mogelijk, en begin te eten, voor hoever ik wat naar binnen krijg.

De avond verloopt langzaam, althans, voor mijn gevoel. Iedereen, op Daisy na, drinkt een glaasje mee, en ik sleur mezelf er doorheen tot het tien uur is, en Edward en Daisy eindelijk het huis verlaten. Het gaat natuurlijk niet om Daisy, maar Edward is iemand die ik niet meer wil zien. Een moment van paniek breekt aan als Jason zich naar Daisy beweegt en haar een knuffel geeft. “Bedankt broer, fijn dat je dit wilde doen.” hoor ik haar fluisteren, ik kijk om heen, waar ik heen kan gaan, maar hoe ik ook probeer, ik eindig in de armen van Edward.

“Ik moest je nog een keer zien, nu zal je geen last meer van me hebben, Alexandra.” fluistert hij, zijn lippen kan ik bijna voelen, een enorme hoeveelheid herinneringen schieten voorbij, herinneringen die ik opgekropt had, om ze vervolgens te vergeten. “Vaarwel, Edward.” antwoord ik zachtjes, en laat hem los. Hij is dichtbij, toch zo ver weg.

Posted in: Generatie 1