Grote stappen maak je als je er goed over na gedacht hebt, en als je er helemaal klaar voor bent. Toch sta ik hier, twijfelend, in ons mogelijk nieuwe huis. Glunderend zie ik Jason rond kijken, hij ziet ons hele gezin hier helemaal leven, ik weet de blik in zijn ogen nog toen hij de folder liet zien. Het is perfect voor onze dochter, en de nieuwe baby.
“Bevalt het allemaal?” klinkt door de kamer, als een lange man in de deuropening stapt. Zijn paarse haren glanzen, en zijn ogen zijn diep. “Het is perfect.” antwoord Jason zonder ook maar een moment te twijfelen. “Ik ben blij dat het naar uw smaak is.”.
“En wat vind u mevrouw?” vraagt hij vervolgens, als hij mijn ogen gericht ziet naar de grond. “Het is zeker mooi, ik kan niet anders zeggen.”. Een klein moment van stilte breekt aan. “Maar?” vraagt de verkoper nieuwsgierig. “Ik twijfel gewoon nog.” glimlach ik.
De man lijkt opgelucht, dit zal waarschijnlijk vaker voorkomen. “Dat is heel normaal mevrouw, het kopen van een huis is niet iets wat je zomaar even doet.”. Ik knik instemmend. “Zullen we anders even aan tafel gaan zitten, om het te bespreken?” vraagt Jason, die nog steeds vol bewondering rond kijkt.
We gaan allemaal zitten aan de keukentafel, die spoedig van ons kan zijn. “We zitten een beetje met de prijs, die is gewoon te hoog.” begint Jason. Ik knik, en de man kijkt ons beide aan. “Tja, ik kan begrijpen dat het misschien te hoog is voor een startend gezin, maar voor deze prijs krijg je niks beters, geloof me.”. Hij is niet van plan de prijs te verlagen, dat is duidelijk.
“Het hoeft niet veel te zijn, alles wat er af kan is meegenomen.”. Zonder enig woord te zeggen kijk ik de man tegenover me aan, hij is druk in gesprek met Jason, dus opmerken doet hij het niet. “Ik zal even een telefoontje plegen of dat mogelijk is.”, en hij staat op.
“Binnenkort schat, is dit ons huis.” zegt Jason glimlachend, en komt dichterbij. Hij geeft een zachte kus op mijn wang, en legt zijn hand zachtjes op mijn buik. “Van ons en de kinderen.”. Ik sluit mijn ogen, ik kan het nauwelijks geloven. Het gaat allemaal zo snel, het lijkt gister dat ik voor het eerst zwanger was, nu ben ik in verwachting van de tweede.
“Als alles door gaat, gaan we echt een prachtige toekomst tegemoet.”. Ik glimlach, maar kan er geen woord uitbrengen. Ik voel me schuldig, maar ik ben er nog niet zeker van. Zelfs na alles wat me overkomen is, een kind, een huwelijk, blijf ik denken aan Edward.
“Ik heb goed nieuws, mijn baas is het helemaal eens met aanbod.”. De man, waar ik de naam nog steeds niet van weet, wrijft in zijn handen. “Pak de papieren maar.” antwoord Jason, en begint te lachen. “Ik ga even naar de WC.” zeg ik, zonder te wachten op een antwoord sta ik op. Achter me hoor ik de twee mannen praten, maar ik luister niet naar wat ze zeggen.
Ik loop de WC in, ik begin me langzaam te beseffen dat dit alles van mij is, van ons. “Wat zit je zo dwars, Alex?” zucht ik. Ik wrijf over mijn buik, het is nog zo pril, nog geen twee maanden oud. Het valt nog totaal niet op, Jason en ik zijn de enige die het weten. Met drie maanden gaan we Daisy inlichten, de rest volgt daarna.
Het is een tijd geleden dat ik aan zoveel dacht, sinds de bruiloft ben ik alleen maar met Jason bezig geweest, het was geweldig, dat is het nog steeds. Maar één man mist in dit hele verhaal, mijn vader. Die zou moeten weten van zijn kleinkind, en kleinkind in aantocht. Raspberry verdiend een opa, maar die zal ze nooit krijgen.
“Alex, je gaat ze nu uit je hoofd zetten. Die twee mannen horen niet in je leven, vergeet ze.” snauw ik tegen mezelf. “Edward, en je eigen vader, je zegt ze beide vaarwel. Je moet dit hoofdstuk afsluiten, om aan een nieuwe te kunnen beginnen.” beveel ik mezelf. Op de achtergrond klinken blije stemmen, zonder te verstaan wat ze zeggen kan ik er uit opmaken dat het rond is, dit huis is van ons.
White Velvet 
Posted on 12 november 2011
0