Hoofdstuk 2 – Dilemma’s

Inmiddels is het al een week of twee geleden dat die avond, de avond dat Cat en ik voor het eerst zoende, plaats vond. We zijn nu een stelletje, en ik kan niet blijer zijn. Maar sinds die avond, hebben heel wat problemen zich lopen opstapelen. Geen enorme problemen, maar kleine dilemma’s.

Ik moet knopen doorhakken, knopen die mijn toekomst kunnen veranderen. Een zacht briesje wind blaast door het keukenraam naar binnen. Ik zit aan de eettafel, alleen. Mijn moeder is aan het schilderen in de woonkamer en mijn vader op zijn werk. Om de twee seconde kijk ik naar mijn telefoon, zal ik al een sms-je hebben? Het antwoord is vaak nee, eigenlijk bijna altijd. Cat en ik zijn een relatie aangegaan, een echte relatie. Ik moet toegeven, ik ben haar echt heel leuk gaan vinden. Misschien vond ik dat al, maar dat heb ik nooit geweten. We moeten onze ouders ook nog aan elkaar voorstellen, iets waar ik best bang voor ben. Straks breekt er een ruzie uit tussen de moeder van Cat en mijn ma.. Bovendien is het vreemd dat ze elkaar niet kennen, Caithlin en ik kennen elkaar al sinds de basisschool, en onze ouders hebben elkaar nog niet eens één keer gezien. In mezelf beginnen ik er een beetje om te lachen, hoe klein, en tegelijkertijd groot de wereld eigenlijk is. De rustige, kalme sfeer wordt onderbroken als mijn telefoon afgaat. “Mason, zet dat verdoemde ding eens op de stille stand.” snauwt mijn moeder me toe vanuit de woonkamer. Ik rol met mijn ogen, voordat ik er iets op antwoord kijk ik van wie het sms-je is. Caithlin. “Ja ja, jij maakt het meeste geluid hier hoor.” antwoord ik daarna. Ik hoor haar wat mompelen, maar het is te zacht om er ook echt iets van te verstaan. Sinds ik een puber ben, is de relatie tussen mijn moeder en mij, kapot. Het is lastig, maar het is wel de waarheid. Het liefst heeft ze me uit huis en daarbij praten we ook echt bijna nooit. Met mijn broertje, Callen, heeft ze wel een goede band. Het is zo verdeeld, ik ben een vaderskind, en Callen een moederskind. Voordat ik me helemaal ga irriteren aan mijn moeder open ik het berichtje van Cat. Ik glimlach, ze is echt een lieve meid. Gehaast gaan mijn vingers heen en weer over het beeldscherm om een antwoord te vormen, dan klik ik op verzend. Vol met gedachten kijk ik door het huis, mijn vader heeft echt z’n best gedaan op dit huis, dat is zeker. Het wordt lastig om het te verlaten, als ik echt naar een andere stad vertrek. Dat is ook wel het grootste dilemma wat ik heb, waar ga ik mijn leven voortzetten? Als ik een serieuze relatie, op langere duur, met Cat krijg, zit ik hier waarschijnlijk vast. Ze denkt er niet aan dit alles hier achter haar te laten. Tenminste, niet voordat ze hier niets meer heeft, dat waren haar woorden. Ik schrik op uit mijn gedachten als Callen’s stem het huis vult, “Ik ben thuis!”, zijn altijd vrolijke stem is nog steeds vrolijk. Ik blijf op mijn stoel zitten, ik hoop mijn moeder met hem praten. “Hoi lieverd, hoe was school?”. Ik kan het niet zien, maar ze geeft hem nu vast een knuffel.. Misschien ben ik wel een beetje jaloers op zijn band met m’n ma. Ik bedoel, niemand vind ruzie met zijn ouders leuk, toch? Geïrriteerd, misschien wel boos, of juist jaloers, loop ik de woonkamer in. Ik weet niet precies wat voor gevoel ik heb. “Ik eet vanavond niet mee.”. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn moeder haar afkeurende blik. “Veel plezier dan maar weer broer.” roept Callen me na en begint te lachen. Als ik mijn moeder er los van laat staan, is Callen wel een lieve broer, en eigenlijk kan ik het ook wel met hem vinden. Maar het blijft mijn kleine broertje, dus ik moet sowieso doen alsof ik hem niet mag. Dat hoort gewoon zo. Als ik de voordeur uitloop toets ik het nummer van Cat in op mijn mobiel. Terwijl ik het toestel tegen mijn oor aanhoudt gaat de telefoon over. “Met Caithlin.” klinkt er na een tijdje. “Hoi lieverd, met mij, Mason, kan ik langskomen?”. Ik hoor wat gerommel op de achtergrond. “Tuurlijk, wat lief! Wanneer kom je?”. Ik heb het gevoel alsof twintig vlinders rondvliegen in mijn buik. “Kom eraan.”. Na nog wat klef gepraat hang ik uiteindelijk op, haar huis is vlakbij, en met drie minuten loop ik de voortuin binnen. Het gehele huis is blauw, nerveus loop ik richting de voordeur en druk vervolgens de bel in, haar moeder doet open. “Goedemiddag, mevrouw Froster.” zeg ik zo netjes mogelijk, en kijk haar vriendelijk aan. Mijn ogen vallen op de ketting die ze om heeft. “Wat een mooie ketting, mijn moeder heeft precies dezelfde.” floep ik er dan uit, meteen daarna bedenk ik me dat ik dat beter niet had kunnen zeggen. Ik loop rood aan, wat zal ze wel niet denken. Maar in tegenstelling van wat ik dacht, begint ze niet te lachen. Ze kijkt me, nog steeds vriendelijk, een beetje vragend aan. “Wat is jouw moeders naam, als ik vragen mag, Mason?”. Wachtend op een antwoord bekijkt ze me, en nog voordat ik het kan zeggen, zegt ze het zelf aan. “Oh mijn god, dat me dat nooit eerder is opgevallen. Die ogen en die paarse plukken. Jij bent de zoon van Réva, niet waar?”. Ik knik bevestigend. “Dat is mijn moeder, ja.   Maar mag ik vragen, hoe kent u haar?”. Nu is het voor mij juist heel onduidelijk geworden. “We waren beste vriendinnen, voor jou tijd nog, toen we hier samen overkwamen uit Hidden Springs om te studeren.”. Verward blijf ik haar een beetje dom aanstaren. “Het is allemaal erg lastig te begrijpen, neem volgende keer je moeder mee! Dat zou ik heel leuk vinden, en dan leggen we het samen uit. En trouwens, zeg maar Blea in plaats van mevrouw Froster!”, vervolgens lopen we allebei naar binnen toe. “Mason?” klinkt vanaf boven aan de trap. “Ik kom er aan!”. Ik richt mijn blik opnieuw op Cat’s moeder, die vervolgens gebaard dat ik naar boven toe moet gaan. Braaf loop ik de trap op, tree voor tree. Wat er net eigenlijk gebeurd is, is heel vreemd. Mijn gezicht staat verward en ik ben nieuwsgierig naar hoe het allemaal precies zit. Ik wist niet eens dat mijn moeder uit Hidden Springs kwam, laat staan dat ze beste vriendinnen was, of eigenlijk nog steeds is, met de moeder van mijn vriendinnetje.. “Wat is er Mason?” vraagt Cat als ze me ziet. “Wat mij net over kwam..”, ik stop even met praten. “Ach, ik leg het nog allemaal wel een keer uit.” zeg ik vervolgens. Haar lach straalt als duizend zonnen, ik geef er een tedere kus. Giechelend hangt ze daarna in mijn armen. En die avond, is net zo speciaal als die dinsdag in de auto. Het vertrouwen dat je hebt, als je elkaar volledig geeft, is onbeschrijfelijk. Als een eerste keer voor beide, was niemand bang, maar juist volledig ontspannen. Het gebeurde allemaal vanzelf, een stap naar volwassenheid, en een stap naar ware liefde. “Ik hou van je Mason.” fluistert ze zacht, als ze in slaap valt terwijl ze aan mijn zij ligt. “Ik ook van jou, echt, van jou.”. En dat doe ik ook.

~ de volgende ochtend~

De vroege zonnestralen strelen mijn gezicht, ik open mijn ogen, maar het felle licht laat me ze gelijk weer sluiten. Even moet ik nadenken waar ik ben, maar dan weet ik het weer. Caithlin’s kamer, maar de vraag is eigenlijk, waar is ze? Met slaperige ogen en nog een zwak lichaam zit ik op de rand van het bed, ik wrijf in mijn ogen. “Caithlin?” vraag ik zachtjes, geen idee hoe vroeg het is, en geen idee wie er nog slaapt in het huis. Voorzichtig leg ik mijn handen op de deurklink, de deur maakt een piepend geluid als ik de deur open schuif. “Cat?” vraag ik opnieuw. Slechts in mijn boxer en t-shirt gehuld loop ik de trap af. Het hout voelt koud aan mijn voeten, het moet wel vroeg zijn, als het nog zou koud is. “Mason?” hoor ik vervolgens, veel luider dan dat ik sprak. “Cat, waar ben je?”, iets sneller begin ik te lopen. “In de keuken, aan het ontbijt.”. Ik richt mijn blik op de klok, iets over zeven. “Waarom zo vroeg op, lief?” vraag ik verbaasd. Cat is een echte langslaapster, en dan gaat ze om zeven uur haar bed uit.

“Ik moet werken.. Over een uur of twee begint mijn eerste dag op het kantoor..”. Ze klinkt enthousiast. “Hoort dat niet leuk en spannend te zijn?”. Ik ga tegenover haar zitten, en kijk haar aan. “Misschien wel.. Maar ik weet niet, ik weet niet of het echt mijn ding is?”. Mijn maag begint te knorren als ik wil antwoorden.

Cat lacht en ik bloos, zoals gewoonlijk. “Volgens mij heb jij honger, wat wil je eten?”. Ik zie hoe Cat langzaam een jonge vrouw wordt, net achttien jaar en meteen een full-time baan, ik doe het haar niet na. “Ga jij je maar vast douchen, ik maak mijn eigen ontbijt wel.”.

Ik geef haar een snelle kus als we beide opstaan, en als ik het brood uit de kast pak, kijk ik hoe ze de kamer uitloopt, en alleen daardoor is mijn dag al goed, door naar haar te kijken.

Posted in: Generatie 4